Ovi kameni lavirinti, izgrađeni da odaju počast mrtvima i da ih nose u zagrobni život, podignuti su prije oko 4.500 godina bez moderne tehnologije i sa zapanjujućom preciznošću, piše Sciencealert.

Ali Egipćanima je bilo potrebno mnogo više od nekoliko primitivnih rampi da prevezu izuzetno teške kamene blokove na svoje mjesto.

Nova studija sugeriše da su povoljni uslovi životne sredine omogućili izgradnju piramida u Gizi, sa drevnim rukavcem rijeke Nil koji je služio kao plovni kanal za teretni transport.

“Da bi izgradili piramide, grobnice i hramove na visoravni, sada se čini da su drevni egipatski inženjeri iskoristili prednost Nila i njegovih godišnjih poplava, koristeći genijalan sistem kanala i bazena koji su formirali lučki kompleks u podnožju visoravni Giza“, pišu fizički geograf Hader Sheisha sa Univerziteta Aix-Marseille u Francuskoj i kolege u svom radu.

“Međutim, postoji mali broj ekoloških dokaza o tome kada, gdje i kako su ovi drevni pejzaži evoluirali.”

Arheolozi su neko vrijeme mislili da su egipatski graditelji piramida mogli iskopati vodene puteve iz rijeke Nil kako bi formirali kanale i luke, koristeći godišnje poplave koje bi djelovale kao hidraulični lift za transport građevinskog materijala.

Lučki kompleks za koji arheolozi pretpostavljaju da je opsluživao piramide Khufu, Khafre i Menkaure trenutno se nalazi više od 7 kilometara zapadno od današnje rijeke Nil. Uvali su također morali biti dovoljno duboki da barže natovarene kamenjem drže na površini.

Jezgrene bušotine napravljene tokom urbanističkih radova oko današnje Gize dale su stratigrafske dokaze o slojevima stijena koji su u skladu sa drevnim ogrankom Nila koji se proteže prema podnožju piramida.

Ali ostaju pitanja o tome kako su Egipćani projektirali pristup vodi piramidama u Gizi. U vrijeme kada su građeni, sjeverni Egipat je bio u grču nekih ekstremnih klimatskih promjena, s bujnim poplavama koje su više puta pustošile Izgubljeni grad piramida, Heit el-Ghurab, u kojem su bili smješteni sezonski radnici.


U ovoj studiji, istraživači su se okrenuli fosiliziranim zrncima polena kako bi naslikali detaljniju sliku riječnog sistema kakav je tekao prije milenijuma. Zrnca polena mogu se sačuvati u drevnim sedimentima i, u drugim studijama, korištena su za rekonstrukciju prošlih klima i vegetativnih krajolika koji danas izgledaju potpuno drugačije.


Ekstrahujući zrnca polena iz pet jezgara izbušenih na današnjoj poplavnoj ravnici Gize istočno od kompleksa piramida, tim je identificirao obilje cvjetnih biljaka nalik travi koje se nižu uz obale rijeke Nil i močvarnih biljaka koje rastu u okruženju na ivici jezera.

Ovo, kažu, otkriva prisustvo stalnog vodenog tijela koje je prosijecalo poplavnu ravnicu Gize i nabujalo prije više hiljada godina.

Odatle su pratili porast i pad nivoa vode u rukavcu reke Nil Khufu tokom 8.000 godina egipatske dinastičke istorije, povezujući svoje rezultate sa drugim istorijskim zapisima.

“Naša 8.000-godišnja rekonstrukcija nivoa ogranaka Khufu poboljšava razumijevanje fluvijalnih pejzaža u vrijeme izgradnje kompleksa piramida u Gizi”, pišu Sheisha i kolege.

“Khufuov ogranak je ostao na visokom nivou… za vrijeme vladavine Khufua, Khafrea i Menkaurea, olakšavajući transport građevinskog materijala do kompleksa piramida u Gizi.”

Ali nakon vladavine kralja Tutankamona, koji vladao od oko 1349. do 1338. godine prije nove ere, Khufu ogranak Nila postepeno je opadao sve dok nije dostigao najniže dokumentovane nivoe u posljednjih 8.000 godina pred kraj dinastičkog perioda.

Taj pad korelira sa hemijskim markerima u zubima i kostima egipatskih mumija koji na sličan način sugerišu sušno okruženje, zajedno sa drugim historijskim zapisima.

Međutim, kao i kod svih arheoloških studija, hronološki rasponi datuma – vladavine faraona i promjena okoliša – mogu se uvelike razlikovati, tako da ove rezultate trebamo uzeti s rezervom.

Ali povezivanjem ekoloških i historijskih podataka, studija pruža mnogo direktnije dokaze nego kada su arheolozi tražili fraktale koji nedostaju – izuzetne, samoponavljajuće obrasce koji se često nalaze u prirodi – da bi zaključili da su drevni Egipćani možda isklesali rečne kanale kada su gradili Dahšur piramide, južnije od Gize.

“Teško je povjerovati u gigantski otisak koji su Egipćani ostavili”, rekao je tada geolog Univerziteta u Innsbrucku Arne Ramisch za New Scientist.

Istraživači koji stoje iza ove najnovije studije sugeriraju da bi se slični pristupi mogli koristiti za rekonstrukciju drevnih vodenih pejzaža koji su prekrivali druge egipatske komplekse piramida, uključujući nekropolu Dahshur, kada su ova monumentalna zdanja izgrađena.


(Admir O.)